Het gebouw ligt tussen de Kleine Ring en een grote straat met een smaller weefsel, de Munthofstraat. Het gebouw werd in drie opeenvolgende fasen opgetrokken. De eerste was een traditionele eengezinswoning, gebouwd langs de Jasparlaan in 1874, met twee verdiepingen. Dit huis werd in 1929 uitgebreid met twee verdiepingen plus een zolderverdieping voor dienstmeisjeskamers. Bij deze gelegenheid werd een nieuw gebouw gecreëerd met een gevel aan de Munthofstraat. Elke verdieping van de woning werd zo getransformeerd tot een appartement, elk met een gevel aan elk van de twee straten. De derde fase is het onderwerp van deze aanvraag. De zolderverdieping werd afgebroken en een houten structuur werd opgetrokken om een duplex te creëren op het hoofdgebouw aan de Jasparlaan, en het dak van het hoofdgebouw tegenover de Munthofstraat werd omgevormd tot een terras.
Wat deze laatste stap betreft, is de toegevoegde waarde ervan voor het milieu
de verdichting van het stedelijk weefsel in het stadscentrum, met name door een beredeneerde verdichting van het stedelijk weefsel in het stadscentrum, die het mogelijk maakt om een grote woning te creëren. Het nieuwe volume wordt opgetrokken aan de kant van de Kleine Ring, waar de breedte van de boulevard en de schil van de gebouwen die aan de boulevard grenzen, grotere afmetingen aanvaarden. De gebouwkern tegenover de Munthofstraat is niet verhoogd, waardoor een meer adequate grootte voor deze smallere straat kan worden behouden. Het dak daarentegen wordt een terras. De operatie verbetert de energieprestatie van het gebouw, de biodiversiteit op het terrein, het beheer van het regenwater, benut het zonnepotentieel en maakt deel uit van een circulaire economiestrategie. Het creëert een nieuwe grote positieve energiehuishouding, die zonder CO²- of fijnstofuitstoot kan worden gebruikt.
De voorgevel aan de kant van de Jasparlaan is met één verdieping verlengd. Het ontwerp is bedacht om te passen in de strategie die in 1930 werd ontwikkeld, namelijk het behoud van de eenheid van de gevel en zijn esthetiek. Aangezien de woonfunctie het basiselement van het stedelijk weefsel vormt, was het niet wenselijk dat de ingreep werd onderscheiden van de openbare ruimte. Op aandringen van de gemeentelijke overheid is de behandeling van de extra verdieping rigoureus mimetisch ten opzichte van de bestaande. De reeds bestaande kroonlijst is gerestaureerd en een verdieping hoger herbouwd. De in 1929 begonnen beweging wordt zo versterkt, waarbij de ingreep in dit historische substraat wordt beschreven, zonder dat er sprake is van een verwijzing naar het stedelijke ensemble. Deze gevel is een masker, een teken van respect voor het oude gebouw, het tegenovergestelde van een “hedendaagse doos”-operatie. Deze operatie moet, ondanks de complexiteit ervan, onbeduidend lijken. Het beantwoordt dus aan de behoefte van het appartement aan anonimiteit en aan de banaliteit van dit programma, naast het bestendigen van oude technieken en het behouden van een zeker verrassingseffect.
Op de 6e verdieping is een patio gecreëerd, die licht en lucht in het hart van het appartement brengt, naast een meer intieme buitenruimte. Het maakt het mogelijk om een meer ingedeelde versie van de 5e plattegrond te herhalen: de ruimtes op de gevels maken het mogelijk om de gehele breedte van de gevel te meten, ze zijn geproportioneerd om in directe relatie te staan met het uitzicht. Ze bepalen impliciet de woonruimtes in het interieur, waarvan de intimiteit dus behouden blijft.
