De woning werd in 1908 gebouwd als centrale woning in een reeks van 5. Het hoofdgebouw werd behouden en met respect voor het verleden verbouwd. De circulatie en kamerstructuur werd integraal behouden. De enige grote wijziging is een uitdikking van de wand tussen de inkom en de voorplaats tot een kastenwand met toilet.
De originele grenen plankenvloeren werden ter plaatse gerestaureerd, opgeschuurd en geolied, ook in de badkamer. De keukenvloer was te veel beschadigd en werd opnieuw geplaatst in planken in pitchpine zoals de oorspronkelijke vloer. Nieuwe deuren werden gerecupereerd uit andere gebouwen.
De typische achterbouw met keuken en badkamer die in de afgelopen eeuw werd aangepast en bijgebouwd werd volledig gesloopt zodat ruimte vrijkwam om een kamer in te richten die de volledige perceelbreedte beslaat; een eindpunt in de woning en transitie naar de tuin. Het doel was om tot een zeer eenvoudig en uitgepuurd concept te komen.
De achterbouw volgt de bouwlijn van de aangrenzende percelen zodat de woning een bouwdiepte van 18 meter heeft.
De achterbouw volgt dus op het gelijkvloers de standaarddiepte van de toegelaten bouwgrens. Een patio en een bovenlicht zorgen voor extra licht in de diepe woning.
De ophoging ter hoogte van het bovenlicht blijft ook lager dan de bestaande gemene muur en bevindt zich in de toegelaten bouwdiepte van 12 meter op de eerste verdieping.
De grote uitdaging van het project was om het dakpakket zo laag mogelijk te houden. Enerzijds omdat het pakket verscholen zit achter de tussenregel van het schuifraam en bovenlicht en anderzijds om de impact op de buren te beperken.
Hierdoor werd beslist om te werken met CLT-panelen voorzien van een laag vacuümisolatie, waardoor het pakket op het hoogste punt van de helling tot 18 cm beperkt is.