De bouw van de “Passerelle Vivegnis” maakt deel uit van het masterplan en actieprogramma voor de Nord/Saint-Léonard wijk, die sinds 1995 door het Waalse Gewest is aangewezen als ZIP-QI (zone d’initiatives privilégiées – initiatiefwijk).
Dit stadsproces wordt geïnitieerd door de stad Luik in een geïntegreerde en participatieve operationele aanpak, rond een projectmanager, een Regie voor de wijk en een Commissie voor Stadsvernieuwing (Commission de Rénovation urbaine – CRU). Die bestaat uit mandatarissen uit de overheid, vertegenwoordigers van de wijkcomités en bewoners.
Binnen het Masterplan, dat in 1997 werd voltooid door het kantoor AURAL, werd vervolgens een gedetailleerde studie van de Vivegnis-site uitgevoerd door het kantoor Pluris, dat een reeks doelstellingen verfijnde en op basis waarvan in 2004 een ideeënwedstrijd werd gelanceerd voor vier openbare projecten: een appartementsgebouw, waarvan het gelijkvloers nu de plaatselijke bibliotheek is, een incubatiecentrum voor startups, openbare ruimtes (hoofdplein en pleintje) en de voetgangersbrug. De uitvoering van deze projecten zal een domino-effect hebben op andere operaties, zowel openbare als private.
De projecten hebben aanleiding gegeven tot ontmoetingen en uitwisselingen met de bewoners om zoveel mogelijk hun betrokkenheid en de toe-eigening van de plek te stimuleren. De Place Vivegnis is ontworpen als een ruimte op de schaal van de wijk, voor bewoners en buren, maar ook voor wandelaars die op zoek zijn naar groen en die de loopbrug naar de Coteaux-wandelpaden zullen gebruiken, en voor degenen die via de loopbrug in de wijk terecht zullen komen.
De belangrijkste bedoeling was om de configuratie van het plein te versterken. Daar gaapt sinds het verdwijnen van het station een gapend gat. Het plein moet zowel een grens als een filter vormen tussen de stad en de heuvel, waardoor een afgemeten maar betekenisvol object ontstaat dat de synthese zou moeten zijn van een inhoud en zijn omhulsel.
Dit leidde tot het formuleren van een sequentie in drie stappen: een betonnen funderingselement op het plein, een houten klimelement en een stalen oversteekelement over de treinsporen.
De prismavormige houten structuur bevat in de periferie de schuine opritten en bordessen. In de centrale overspanning bevinden zich de “stabiliteitskernen” van de constructie, evenals de trappen die een kortere weg vormen, waardoor een verscheidenheid aan routes mogelijk is, afhankelijk van stemmingen, noodsituaties en verplaatsingsmiddelen. Bovenaan biedt een open plek een geprivilegieerd uitzicht op het plein en de wijk. Het is een van de steunpunten van de horizontale loopbrug die de spoorweg overspant tot aan de voormalige keermuur van het eerste grasplateau van de Coteaux, ongeveer 9 meter hoger gelegen dan de Place Vivegnis. Van daaruit leidt een nieuwe verbinding naar de Macors impasse in de richting van Herstal. Tijdens de klim en de afdaling wordt de wandelaar in scène gezet, in een relatie tussen het statische en het mobiele, tussen de waarnemer en de waargenomene.
De bedoeling was om een “klimmende” ruimte te creëren, die vervat zit in een goed bevestigd, statisch volume (massief, sterk, aanwezig!), met een eigen bestaan, een eigen taal, met een ingang en een uitgang, als een soort sas tussen het plein en de voetgangersbrug die naar de Coteaux leidt.