Deze onbebouwde percelen vlak bij het station van Drongen lagen in het midden van een verkaveling uit de jaren 80. Ze bleven onbebouwd omwille van de nadelige vorm en de aanwezigheid van een gracht. Het grenst ongeveer aan 50 buren en uiteindelijk vonden er 6 families hun stuk, ze delen de grote tuin en een gemeenschappelijk paviljoen.
Het opwaarderen van deze middenzone voor nieuwe bebouwing was de basis voor het oprichten van een mini-cohousing. Met 6 units in 2 bouwblokken, werd een juiste schaal op maat van de wijk gevonden. De woningen werden quasi noord-zuidgericht. Aan de zuidzijde liggen privé-tuintjes en aan de noordkant de grote gemeenschappelijke tuin.
Door te werken met een wisselende houten gevelbekleding en een aangepaste alineëring van het buitenschrijnwerk, bekomen we twee gedifferentieerde bouwvolumes die het gemeenschappelijke benadrukken en ruimte laten voor accenten die individueel verschillen. De vorm is een archetypische woning met 2 bouwlagen en een hellend dak, die je vaak in deze buurt terugvindt.
Vooraan op het terrein werd in overleg met monumentenzorg de oorspronkelijke historische boerenarbeiderswoning behouden en ingevuld als gemeenschappelijk paviljoen bij wijze van schakel naar de straat en buffer voor mechanisch verkeer. Aan de Schuiterstraat kun je parkeren, maar daarna kom je in een oase van rust, een paradijs voor kinderen.
Door een evenwichtig plan, voldoende overleg met de buurt en het respecteren van de afstand tot de perceelsgrenzen ontstond een nieuwe wijk in een wijk. Alles is perfect geïntegreerd.
Het project is gestoeld op de principes van duurzaamheid en cohousing :
– duidelijke scheiding van gemotoriseerd verkeer en ander verkeer. Wagens worden aan de rand van de site gehouden. Bewoners gebruiken de fiets, de bolderkar of gaan te voet om hun woning te bereiken. Die verplaatsing geeft ruimte voor ontmoeting.
– het paviljoen als gemeenschapsruimte staat als een baken aan de ingang. Het is de centrale plek.
– er zijn verder collectieve voorzieningen voor regenwaterverzameling en -verdeling. De overloop van de regenwaterputten gaat naar de wadi. Hiervoor werden de bestaande grachten uitgebreid en gebruikt als infiltratie.
Dwars op de principes van de traditionele verkaveling waarbij iedereen op z’n kavel leeft, krijgen we hier een gemeenschappelijkheid en open ruimte. Ook in deze COVID-19 crisis blijkt deze woonvorm een goede oplossing te bieden voor wederzijdse solidariteit en versterking.