Het gaat om een oude opslagplaats die zich in een klein, zeer dicht bebouwd huizenblok bevindt. Het project omvatte gerichte afbraakwerken om buitenruimte, tuinen en terrassen te creëren, zodat er meer ademruimte vrijkwam in het midden van het huizenblok. De grote blinde muren werden vervangen door een gevarieerd en luchtig landschap. De weelderige vegetatie die tegen de muren op klom, werd gevaloriseerd en aangevuld.
Het project omvat een woning en een kunstenaarsatelier dat vooral voor het maken van keramiek bedoeld is. Verscheidene Brusselse keramiekkunstenaars zullen het atelier delen. Een van hen is Evelia Macal die met haar gezin op de bovenverdiepingen woont. Het project vernieuwde het hart van het huizenblok en gaf het opnieuw lucht. Het vestigde er een zachte activiteit die verenigbaar is met de woningen en verankerde een artisanale en creatieve activiteit in een stedelijke omgeving.
Een gedeelte van het dak werd vervangen door een serre zoals in de landbouw wordt gebruikt. Het is de bedoeling om er allerlei gewassen in te telen (fruit, enz.). Ook de tuinen met onder meer munt en verschillende fruitbomen zijn in hoofdzaak productief.
Twee belangrijke pijlers van het architecturale project verankerden de ecologische benadering.
In de eerste plaats werden beton en samengestelde materialen zoveel mogelijk gebannen. Zo werden de betonnen structuren, die te zwak waren, verstevigd met houten structuren die tegelijk als afwerking dienen (houten kolommen, houten vloerplaten die ter plaatse werden gemaakt van naast elkaar geplaatste vloerbalken). Voor de isolatie werd gebruikgemaakt van hennepblokken (Isohemp), die in België worden gemaakt, en hennepwol. Verder werd leempleister gebruikt waarvoor het basismateriaal op Brusselse bouwplaatsen werd gerecupereerd (BC Materials). De stalen relingen en de marmerelementen tot slot werden gerecupereerd op een andere bouwplaats van het architectenbureau AgwA (Palais des Expositions in Charleroi). Voor de kozijnen, die veelal door de bestaande constructies worden beschermd, werd naaldhout gekozen (douglas) om het gebruik van exotische houtsoorten te vermijden. Op die manier werden het gebruik van cement, staal en minerale of synthetische isolatiematerialen alsook de aanvoer van energieverslindende nieuwe materialen sterk beperkt. De architectuur werd op die manier verrijkt met onverwachte details en ruimten.
Ten tweede werd getracht om de verwarmde oppervlakken te beperken in functie van hun gebruik dat naargelang van de seizoenen kan variëren, terwijl ook zoveel mogelijk constructies werden behouden om de hoeveelheid af te voeren puin te beperken. Het oorspronkelijke gebouw had een nuttige oppervlakte van zo’n 1000 m². Voor het project werd slechts één woning aanvaard. Het was in het kader van het project niet meer mogelijk om de bebouwde en de niet-bebouwde oppervlakken van elkaar te onderscheiden. Zo ontvouwt de tuin vooraan zich onder de oude betonliggers in de koetsgang aan de straatkant (ongeveer 200 m²). De woning en het atelier zijn twee kleine verwarmde eenheden in het gebouw (ongeveer 220 m²). Ze beschikken allebei over een grote niet-verwarmde ruimte die tijdens de zomermaanden een uitbreiding vormt (ongeveer 180 m²). Het atelier komt uit op een overdekt terras en een tuin met daarin de ovens en de voorraden (en de kippen!) (ongeveer 120 m²). De woning heeft een terras dat afgebakend is door de oude gevels die een scherm vormen om de privacy van de omwonenden te beschermen (ongeveer 60 m²). De landbouwserre is een semi-buitenruimte bovenop de woning: het warmteverlies van de woning wordt er benut (ongeveer 80 m²).